Depression, Social Phobia and Quality of Life after Major Lower Limb Amputation

INTRODUCTION: In this study, we aimed to compare the social phobia, depression and quality of life in patients with major lower limb amputation to non-amputated.
METHODS: Patients who were underwent above or below the knee amputation in the past were evaluated retrospectively by examining the hospital records. All the participants were administered Liebowitz Social Anxiety Scale (LSAS), Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS), and Short-Form 36 (SF-36).
RESULTS: The number of patients was 30 (21 males, nine females) in the amputated group and 30 (22 males, eight females) in the control group. The mean age was 41.8±14.09 years in the amputated group and 43.3±18.68 years in the control group. All LSAS and HADS scores were higher, and SF-36 scores were lower in the amputation group compared to the control group (p<0.05). The patients who were amputated more than five years ago had higher LSAS social fear scores, and lower HAD depression scores compared to patients less than five years (p=0.035, p=0.024, respectively). The employed patients had lower HAD depression and HAD total scores compared to unemployed patients (p=0.008, p=0,049, respectively). The patients amputated due to medical complications had higher scores in anxiety compared to the patients with traumatic amputation (p=0.005, p=0.016, respectively).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Social phobia, depression and poor quality of life are common problems in patients with major lower limb amputation. After five years, it should not be forgotten that social phobia will increase; depression will decrease along with its seriousness. Therefore, amputated patients should be psychiatrically counseled and treated. It is important to provide permanent employment opportunities to improve the quality of life.

Major alt ekstremite amputasyonu sonrası depresyon, sosyal fobi ve yaşam kalitesi

GİRİŞ ve AMAÇ: Major alt ektremite amputasyonlu hastalarda sosyal fobi, depresyon ve yaşam kalitesini ampute olmayanlara göre karşılaştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Geçmişte diz üstü veya diz altı amputasyonu geçiren hastalar, hastane kayıtları incelenerek retrospektif olarak değerlendirildi. Kontrol grubu, hastanede yakınlarını ziyaret eden kişiler arasından rastgele seçildi. Tüm katılımcılara Liebowitz Sosyal Anksiyete Skalası (LSAS), Hastane Anksiyete ve Depresyon Skalası (HADS) ve Kısa-Form 36 (SF-36) uygulandı.
BULGULAR: Hasta sayısı, amputasyon grubunda 30 (21 erkek, 9 kadın) ve kontrol grubunda 30 (22 erkek, 8 kadın) idi. Yaş ortalaması, amputasyon grubunda 41.8±14.09 yıl ve kontrol grubunda 43.3±18.68 yıl idi. Amputasyon grubunda kontrol grubuna göre tüm LSAS ve HADS skorları daha yüksek ve SF-36 skorları daha düşüktü (p<0.05). 5 yıldan daha uzun süre önce ampute edilen hastalar, 5 yıldan daha kısa süre önceki hastalara göre daha yüksek LSAS sosyal korku ve HAD depresyon skorlarına sahipti (sırasıyla; p=0.035, p=0.024). Çalışan hastalarda işsiz hastalara göre daha düşük HAD depresyon ve HAD toplam skorları vardı (sırasıyla; p=0.008, p=0,049). Tıbbi komplikasyonlar nedeniyle ampute edilen hastalarda, travmatik amputasyonlu hastalara göre anksiyete skorları daha yüksekti (sırasıyla; p=0.005, p=0.016).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Sosyal fobi, depresyon ve düşük yaşam kalitesi majör alt ekstremite amputasyonlu hastalarda sık karşılaşılan sorunlardır. Beş yıldan sonra, sosyal fobinin artacağı, depresyonun ise ciddiyeti ile birlikte azalacağı unutulmamalıdır. Bu nedenle, amputasyonlu hastalar psikiyatrik danışmanlık almalı ve tedavi edilmelidir. Ayrıca, yaşam kalitesini yükseltmek için daimi istihdam olanakları sağlamak önemlidir.