GÝRÝÞ ve AMAÇ: Üst GÝS kanamalarý ciddi morbidite, mortalite, iþ gücü kaybý ve hastane masrafýna yol açan klinik bir sorundur. %70’lere varan oranlarda duodenal ülser, gastrik ülser ve gastrik erozyona sekonder olduðu bilinmektedir. Bu lezyonlarýn sýklýðýnda mevsimlerle iliþkili dalgalanmalar gösterdiði eski zamanlardan beri bilinen bir gerçektir. Biz de bu çalýþmamýzda üst GÝS kanama sýklýðýný hem mevsimlerle hem de ramazan ayý ile iliþkisini araþtýrdýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif çalýþma kapsamýna 2005-2008 arasýnda hastanemiz Haydarpaþa Numune Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Ýç Hastalýklarý Kliniðine üst GÝS kanama nedeniyle yatýrýlýp, takip ve tedavisi yapýlan 420 hasta alýndý. Hastalar, hastaneye yatýþ aylarýna göre ayrýldýlar. Ramazan ayý ile iliþkisine bakýlmak üzere 2005 yýlý (5 ekim-3 kasým), 2006 yýlý (24 eylül-23 ekim), 2007 yýlý (13 eylül-12 ekim), 2008 yýlý (01 eylül-30 eylül) ramazan ayý ve ramazan ayýndan 15 gün önce ile 15 gün sonraki dönemde yatan hastalar, ramazan ile iliþkili hastalar olarak deðerlendirildi. Acil servise üst GÝS kanama semptomlarýyla baþvuran, endoskopik olarak tanýsý kesinleþen hastalar çalýþmaya alýndý.
BULGULAR: Üst GÝS kanamasý ile yatan hastalarýn mevsimsel daðýlýmýnda ilkbaharda (mart-nisan-mayýs) toplamda 133 vaka ve aylýk ortalama yatan hasta sayýsý 11.08±2.23, kýþ (aralýk-ocak-þubat) mevsiminde toplamda 112 vaka ve aylýk ortalama yatan hasta sayýsý 9.33±3.77, yaz (haziran-temmuz-aðustos) mevsiminde toplamda 93 vaka ve aylýk ortalama yatan hasta sayýsý 7.75±1.60, sonbahar (eylül-ekim-kasým) mevsiminde toplamda 82 vaka ve aylýk ortalama yatan hasta sayýsý ise 6.83±1.95 saptandý. Ýlkbahar mevsimi aylýk ortalama üst GÝS kanamaya baðlý yatýþ oraný daha yüksek olmakla beraber kýþ mevsimi aylýk ortalama yatýþ oranlarý ile kýyaslandýðýnda istatistiksel olarak anlamlý fark saptanmadý (p=0,257). Yaz ve sonbahar mevsimleri aylýk ortalama yatýþ oranlarý arasýnda istatistiki olarak anlamlý fark saptanmadý (p=0,253). Kýþ mevsimi aylýk ortalama yatýþ oraný ile yaz mevsimi (p=0.308) ve sonbahar mevsimi (p=0.087) aylýk ortalama yatýþ oranlarý arasýnda istatistiki olarak anlamlý fark saptanmadý. Ýlkbahar mevsimi aylýk ortalama yatýþ oranlarý hem yaz (p=0.001) hem de sonbahar (p<0.0001) mevsimi aylýk ortalama yatýþ oranlarýndan anlamlý olarak daha yüksek saptandý. Ramazan dönemi ile ramazan dýþý aylýk ortalama yatan hasta sayýlarý arasýnda
istatistiki olarak anlamlý fark saptanmadý (p=0.303).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Bizim çalýþmamýzda ramazan ayý ile üst GÝS kanamalarý arasýnda iliþki saptanamamýþtýr. Böylelikle, ramazan ayý ile ilgili olarak açlýðýn üst GÝS kanamada predispozan bir faktör olmadýðý, ortaya çýkan farklýlýðýn ise mevsimsel olduðu düþündürmektedir.

INTRODUCTION: Upper gastrointestinal bleeding is a clinical problem that causes severe, morbidity and mortality. The most common causes are duodonal ulcer, gastric ulcer and gastric erosions. It is known that frequencies of these lesions shows fluctuations according to the seasons. In this study, we investigated the relationship between the frequency of the upper gastrointestinal bleeding and both seasons and Ramadan.
METHODS: This retrospective study included 420 patients who admitted to emergency department with symptoms of upper gastrointestinal bleeding, hospitalized in Internal Medicine Clinic and diagnosed endoscopically to have upper gastrointestinal bleeding between 2005-2008. The patients were grouped according to months of hospitalization: 2005 (5 October-3 November), 2006 (24 September-23 October), 2007 (13 September-12 October) and 2008 (01 September-30 September).
RESULTS: Overall, 133 patients were hospitalized in spring (March-April-May), 112 patients in winter (December-January-February), 93 patients in summer (June-July-August) and 82 patients in autumn (September-October-November). The average number of patients per month hospitalized with upper gastrointestinal bleeding in spring and in winter, in summer and autumn, in winter and in summer, and in winter and in autumn were similar (p=0,257, p = 0,253, p=0,308, and p=0,087, respectively). The average number of patients per month hospitalized with upper gastrointestinal bleeding in spring was significantly higher than that both in summer and autumn (p=0,001 and p<0,0001, respectively). The average number of patients per month hospitalized with upper gastrointestinal bleeding the month Ramadan and non-Ramadan months were similar (p=0,303).
DISCUSSION AND CONCLUSION: This study showed that there was no relationship between upper gastrointestinal bleeding and the month Ramadan. The relationship between upper gastrointestinal bleeding and the month Ramadan might be related to seasonal changes.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Statinlerin dislipidemiyi düzeltici etkileri yaný sýra antiinflamatuar etkileri de bildirilmiþtir. Bu çalýþmada Tip 2 diyabetik mikroalbüminürik hiperlipidemik hastalarda atorvastatin tedavisinin IL-1β ve IL-10 sitokinleri üzerine etkisini araþtýrmayý hedefledik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: En az 5 yýldýr tip 2 diabetes mellitus (DM) tanýsý olan insülin ve herhangi bir antilipidemik ajan kullanmayan, sadece oral antidiyabetik ve antihipertansif kullanan 25 hasta çalýþmaya alýndý. Çalýþmaya alýnan hastalarýn yaþ ortalamasý 56±6 (yaþ aralýðý: 41-68) idi. Hasta serumlarýnda IL-1β and IL-10 düzeyleri ELISA yöntemi ile atorvastatin (20 mg/gün) ve kan þekeri regülasyonu için insülin glargine 12 hafta süre ile kullanýmýndan önce ve sonra olmak üzere iki kez ölçüldü.
BULGULAR: Hastalarýn serum IL-1β düzeyleri atorvastatin tedavisi sonrasý; tedavi öncesi deðerlere göre düþmekle birlikte istatistiksel anlamlý bir fark saptanmadý (p>0,05). Aksine antiienflamatuar sitokin olan IL-10 serum düzeylerinde atorvastatin tedavisi sonrasýnda önceye göre anlamlý düzeyde artýþ olduðu saptandý (p=0,032). Atorvastatin tedavisi sonrasý mikroalbuminüride azalma istatistiksel olarak anlamlý bulunmadýðý halde (p= 0,321); AKÞ, HbA1c, total ve LDL kolesterol ile trigliserid düzeyleri baþlangýç deðerleri ile karþýlaþtýrýldýðýnda; atorvastatin tedavisi sonrasýnda anlamlý bir düþme tespit edildi (p<0,001). Tedavi sonrasý CPK ve HDL kolesterol düzeylerinde anlamlý artýþ saptandý (p=0,018 ve p=0,022). ALT, AST, ürik asit, GFR, CRP düzeyleri tedavi öncesi ve sonrasý deðerleri arasýnda istatistiksel olarak anlamlý bir fark saptanmad› (p>0,05).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Atorvastatin tedavisi ile antiinflamatuar bir sitokin olan IL-10 düzeyleri bazale göre artarken; inflamatuar bir sitokin olan IL-1β düzeyleri bazal deðerlere göre deðiþmemiþtir. Ýnflamasyondaki bu düzelmeye atorvastatin yaný sýra glargine insülinin AKÞ ve HbA1c gibi biyokimyasal parametrelerdeki iyileþtirici etkisi de yardýmcý olabilir. Atorvastatinin antiinþamatuar etkisini destekleyen bu bulgular daha geniþ serilerde çalýþýlmalýdýr.

INTRODUCTION: Statins have been reported to have both anti-lipidemic and anti-inflammatory effects. We aimed to investigate the effect of atorvastatin therapy on IL-1β and IL-10 cytokines in type 2 diabetic microalbuminuric hyperlipidemic patients.
METHODS: Twenty-five patients diagnosed Type 2 diabetes mellitus at least 5 years ago who have not been given insulin and antilipidemic therapy but administrated oral anti-diabetic and antihypertensive drug were included into this study. Mean age of these patients were 56±6 years (range: 41-68). IL-1β and IL-10 levels of the patient sera were measured with ELISA technique before and after atorvastatin (20mg/day) and insulin glargine therapy for 12 weeks.
RESULTS: Serum IL-1β levels of patients have decreased after atorvastatin therapy compared to basal level (p>0.05) but this is not statistically significant. On contrary; there is a significant increase in serum IL-10 levels after atorvastatin therapy compared with basal level (p=0,032). Microalbuminuria was decreased after atorvastatin therapy but this was not significant (p= 0.321) however fasting blood glucose, HbA1c, total and LDL cholesterol, triglyceride levels were significantly decreased comparing to basal levels (p<0,001). After therapy CPK and HDL cholesterol levels were significantly increased (p=0,018 and p=0,022) but ALT, AST, uric acid, GFR, CRP levels were not statistically different before and after therapy (p>0,05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: Anti-inflammatory IL-10 levels have been increased compared to basal levels however inflammatory cytokine IL-1β levels have not changed after atorvastatin therapy. Atorvastatin and glargine insulin which regulates fasting glucose and HbA1c may both induce this anti-inflammatory effect. These results confirming the anti-inflammatory effect of atorvastatin in type 2diabetic microalbuminuric hyperlipidemic patientsshould be studied with larger series.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Tiroid nodülünün bütün dünyada en sýk nedeni iyot yetersizliði olarak kabul edilmekle birlikte günümüzde hangi moleküler mekanizmanýn tiroid folikülleri içerisinde sadece bazý folikül hücrelerinin büyümesini uyardýðý bilinmemektedir. Çalýþmamýzda tiroid hastalýðý ve ilaç kullanýmý olmayan, yapýlan tiroid ultrasonografi sonucu nodül bulunanlar ile nodül bulunmayanlarda tiroid antikorlarý oranlarýna bakmak ve tiroid antikorlarýnýn tiroid nodül geliþimindeki rolünü araþtýrmak istedik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Haydarpaþa Numune Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi iç hastalýklarý ve endokrinoloji polikliniýine baþvuran ve dosyasýnda bir nedenle tiroid ultrasonografisi(usg), tiroid fonksiyon testleri ve otoantikorlarý bakýlmýþ hastalardan, 30 yaþýný geçmiþ, herhangi bir hastalýðý ve ilaç kullaný mý olmayan hastalar çalýþmaya alýndý.
BULGULAR: Tiroid antikorlarý ile nodül varlýðý arasýndaki iliþkiye bakýldýðýnda nodülü olan hastalarýn 18’inde anti TPO normal, 4’ünde yüksek, kontrol grubunda ise 22 kiþide normal 4 kiþide yüksek saptanmýþtýr(p=0,79). Anti TG bakýldýðýnda nodülü olanlardan 20 hastada normal, 3 hastada yüksek, kontrol grubunda 23 kiþide normal, 2 kiþide yüksek bulunmuþtur(p=0,56).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Yaptýðýmýz çalýþmada tiroid nodule ile tiroid otoantikorý arasýnda veya tiroid nodülü ile tiroid fonksiyon testleri arasýnda iliþki bulunmamýþtýr.

INTRODUCTION: Although it is admitted that all the world’s most common cause of goiter is iodine deficiency, today which molecular mechanism stimulate growth of only some of the follicle cells in the thyroid follicles is not known. We want to investigate the relationship between the individuals that have thyroid nodule as a result of ultrasound assessment and that do not have thyroid nodule who do not use any drug or have any thyroid disease, and to investigate the role of thyroid autoantibodies in the development of nodules.
METHODS: Patients without any disease and drug use over 30 years of age whose thyroid ultrasonography (ultrasound), thyroid function tests and autoantibodies were checked for any reason in Haydarpasa Numune Training and Research Hospital, internal medicine and endocrinology clinic were included in the study.
RESULTS: Regarding the relationship between the presence of thyroid nodules and antibodies, anti- TPO in 18 patients with nodules were normal and high in 4 patients, in the control group 22 normal and 4 high subjects (p = 0,79). Anti-TG in 20 patients with nodules were normal and high in 3 patients, in the control group 23 normal and 2 high subjects (p = 0,56).
DISCUSSION AND CONCLUSION: In our study we didn’t find a relationship between neither thyroid nodule with thyroid autoantibodies or thyroid nodule with thyroid function tests.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Burun týkanýklýðý nedeniyle ameliyat edilen hastalarda, ameliyat öncesi ve ameliyat sonrasý dönemde hastanýn ifade ettiýi burun týkanýklýðý þikayetiyle, doktorun saptadýðý burun týkanýklýðý bulgularýnýn uyumunu incelemek ve burun týkanýklýðýnýn oluþturabileceði olasý psikososyal deðiþiklikleri, gösterebilmek amacýyla bu çalýþmayý planladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalýþma, Aðustos 2007 ile Eylül 2008 tarihleri aras›nda burun týkanýklýðý þikayetiyle baþvurup cerrahi uygulanan 55 hasta ve hiçbir þikayeti olmayan, nazal muayenesinde patoloji saptanmayan, olgulara benzer yaþ, cinsiyet ve sosyokültürel durumda, 20 kiþilik kontrol grubu oluþturularak yapýldý. Hastalarýn ameliyat öncesi ve ameliyat sonrasý dönemde burun týkanýklýðý hasta ve doktor analog skalalarý ile derecelendirildi. Hastalarýn psikososyal olumsuzluklarý ve psikolojik semptom daðýlýmýný gösterebilmek için Belirti tarama testi (SCL 90-R) kullanýldý.
BULGULAR: Hasta ve doktor analog skalalarý arasýnda hem ameliyat öncesi hemde ameliyat sonrasý dönemde istatistiksel olarak anlamlý korelasyon izlendi. Ameliyat sonrasý hasta grubunda, ameliyat öncesi hasta grubuna göre, SCL-90 R testi alt gruplarýndan, somatizasyon, ek skala (uyku) ve genel semptom düzeyi skorlarýnda anlamlý ölçüde azalma saptandý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Analog skalalar, hastanýn burun týkanýklýðýnýn derecesini belirlemede yararlý yöntemlerdir. Burun týkanýklýðý ve bunun olumsuz sonuçlarý hastalarda somatizasyon ve uyku bozukluklarýna sebep olabilmektedir. Nazal obstrüksiyon cerrahisi ile psikososyal semptom þiddetinde azalma olabilmektedir.

INTRODUCTION: In this study, the patients who had nasal surgery due to nasal obstructions, were evaluated. The correlation between the analogue scales which were filled by physicans and patients, was investigated in preoperative and postoperative period. We also plan to show the probable psychological changes caused by nasal obstruction before and after surgery.
METHODS: Fifty five patients who had nasal surgery for the complaints of nasal obstruction between August 2007 and september 2008 were accepted in this study. Twenty subjects who had no complaints with normal rhinoscopic examination and similar age, gender and sociocultural properties were into the study as a control group. Nasal obstructions were degreed with analogue scales. To show the probable psychological changes caused by nasal obstruction before and after surgery, we use an interview, form; symptom check list-90 revised.
RESULTS: A statistically meaningful correlation were found among physicans’ and patients’ analogue scales in preoperative and postoperative periods. A meaningful decrease has determined, in the scores of some subscales of Symptom check list-90 revised like general symptom index, sleep difficulties and somatization, in the postoperative period comparing preoperative period in the patients group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The analogue scales are useful methods to decide the degree of nasal obstruction. Nasal obstruction and its negative results can cause somatization and sleep disorders. The surgery performed for the nasal obstruction reduces the psychsocial symptom levels of patients after surgery.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Servisimize yatýrýlan ve acil jinekoljik cerrahi uygulanan hastalarýn taný yöntemleri, tanýlarý ve uygulanan operasyon daðýlýmlarý; tanýnýn erken dönemde konulmasý halinde konservatif yaklaþýmýn mümkün olup olmayacaðý araþtýrýldý.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 1 Ocak 2005 ve 31 Aralýk 2010 tarihleri arasýnda acil koþullarda opere edilen 457 olgu taný, taný yöntemleri ve uygulanan operasyonlar açýsýndan retrospektif olarak incelendi.
BULGULAR: Olgularýn tanýlara göre daðýlýmý: Ektopik gebelik 237 (%51.3), over kist torsiyonu 72 (%15.4), over kist rüptürü 65 (%14.1), tubaovaryen abse 79 (%17.1), endometrioma 7 (%1.4), perfore apendisit 4 (%0.7). Üç olguda çift taný olduðu için toplam sayý 461 olarak saptandý.Yapýlan operasyonlarýn daðýlýmý ise: Salpinjektomi 165 (%37.6), salpingooferektomi 76 (%17.4), lineer salpingotomi 36 (%8.2), primer over onarýmý 27 (%6.1), over kistektomi 54 (%12.3), over wedge rezeksiyonu 30 (%6.9), ooferektomi 14 (%3.2), laparoskopik salpinjektomi 18 (%4.1) laparoskopik salpingoooferektomi 1 (%0.2), diagnostik laparoskopi 3 (% 0.6), abse drenajý 15 (%3.4) olarak saptandý.Taný yöntemi olarak en çok ultrasonografi, betaHCG, hemogram ve doppler ultrasonografinin kullanýldýðý görüldü.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Acil jinekolojik cerrahi uygulanan hastalarda erken dönemde taný konulabilmesi halinde daha konservatif yaklaþýmlarýn mümkün olabileceði kanýsýna varýldý.

INTRODUCTION: Our aim was to investigate the diagnostic procedures, diagnosis and the distribution of the surgical techniques of gynecologic emergeny cases who were hospitalized in our clinic and to investigate whether conservative treatments were avaliable in case of early diagnosis.
METHODS: Totally 457 cases of gynecologic emergency surgeries were analysed retrospectively according to the diagnostic procedures, diagnosis and the surgical techniques between January 1, 2005 and December 31, 2010.
RESULTS: The distribution of the cases were as follows; 237 cases of ectopic pregnancy (51.3%), 72 cases of ovarian cyst torsion(15.4), 65 cases of ovarian cyst rupture(14.1%), 79 cases of tuboovarian abcess(17.1%), 7 cases of endometrioma (1.4%) and 4 cases of perforated appendicitis (0.7%). The distribution of surgical techniques were as follows; 165 cases of salpingectomy (37.6%), 76 cases of salpingooopherectomy (17.4%), 36 cases of lineer salpingotomy (8.2%), 27 cases of primary ovarian repair (6.1%), 54 cases of ovarian cystectomy (12.3%), 30 cases of ovarian wedge resection (6.9%), 14 cases of oopherectomy(3.2%), 18 cases of laparascopic salpingectomy(4.1%), 1 case of laparascopic salphingoopherectomy (0.2%), 3 cases of diagnostic laparoscopy (0.6%) and 15 cases of abcess drainage(3.4%). The most common used diagnostic procedures were ultrasound imaging, beta hCG, complete blood count (CBC) and doppler ultrasound imaging.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The conservative treatments can also be avaliable if early diagnosis could be made in gynecologic emergency surgeries.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

GÝRÝÞ ve AMAÇ: KPR uygulamalarýna iliþkin klavuzlar her beþ yýlda bir defa olmak üzere uluslararasý Resüsitasyon dernekleri tarafýndan gözden geçirilerek güncellenmekte ve sürekli eðitimin önemi vurgulanmaktadýr. Bu çalýþmada deðiþik branþlardaki týpta uzmanlýk öðrencilerinin maket simülasyon modelinde kardiyopulmoner resüsitasyona yönelik bilgi ve beceri düzeylerinin araþtýrýlmasý amaçlanmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Anestezi, dahiliye ve genel cerrahi branþlarýndan 8’er asistandan kardiyopulmoner resüsitasyonun temel yaþam desteði uygulamalarýný gerçekleþtirmeleri istendi ve pratik beceri düzeyleri 100 puanlý ölçek ile deðerlendirildi. Ayný asistanlara ileri yaþam desteði konusunda teorik bir sýnav uygulandý. Sonuçlar KPR eðitiminden itibaren geçen süre, asistanlýktaki eðitim süresi, uzmanlýk eðitim alaný, yaþ, cinsiyet, KPR uygulamalarýna katýlým sayýsý faktörleri ile analiz edilerek deðerlendirildi.
BULGULAR: Tüm asistanlarýn temel yaþam desteðine iliþkin pratik beceri ve ileri yaþam desteðine iliþkin teorik notlarý düþüktü. Anestezi asistanlarýnýn dahiliye asistanlarýna göre pratik, cerrahi asistanlarýna göre ise hem pratik hem teorik notlarýnýn istatistiksel olarak anlamlý ölçüde daha yüksek olduðu bulundu (p< 0.05).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Anestezi asistanlarýnýn sürekli KPR uygulamalarýna katýlmasýnýn yüksek bilgi-beceri düzeyi elde edilmesini saðladýðý ve diðer branþ çalýþanlarýnýn da KPR uygulamalarýna sýk katýlmalarýnýn KPR beceri düzeyinin artmasýna katkýda bulunacaðý kanýsýna varýldý.

INTRODUCTION: Guidelines regarding CPR practises are updated every 5 year by international resuscitation assemblies after reviewing and role of continuous education is emphasized. In this study, we aimed to evaluate skill and knowledge levles of residents on cardiopulmoner resuscitation at a manikin model.
METHODS: Twenty four residents from anesthesia, general surgery and internal medicine departments were asked to practise basic life support maneuvers on a manikin and their skill levels were evaluated with a 100 point scale. Same residents had a theorotical aexamination about advanced life support. Effects of age, sex, duration of residency and time elapsed from education, specialism, number of participated CPR applications on those skills were assessed.
RESULTS: All of the residents’s practical skills regarding basic life support and theoretical scores about advanced life support were low. Anesthesia residents had higher practical scores than internal medicine residents and their both practical and theoretical notes were found to be significantly higher than general surgery residents (p<0.05)
DISCUSSION AND CONCLUSION: We are in the opinion that continous participation of anesthesia residents to CPR practises has enabled them to obtain higher knowledge-skill levels and if other department workers would participate in CPR applications it would have contribute to increase in their CPR skill levels.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Geliþmiþ ülkelerde neredeyse artýk hiç görülmeyen nütrisyonel rikets Türkiye gibi geliþmekte olan ülkelerde hala önemini korumaktadýr. Son yýllarda nütrisyonel riketsin önlenmesinde D vitamini profilaksisinin önemi anlaþýlmýþtýr ve birçok ülkede uygulanmaya baþlanmýþtýr. Türkiye’de de 2006 yýlýndan itibaren koruyucu hekimlik kapsamýnda 0-1 yaþ arasý tüm hastalara ücretsiz D vitamini verilmektedir. Bu durum þüphesiz nütrisyonel riketsin sýklýðýný ve þiddetini azaltmýþtýr. Ancak kýrsal kesim ve kentsel gecekondu bölgelerinde hala bir halk saðlýðý sorunu olmaya devam etmektedir. Bu yazýmýzda 2,5 yaþýnda bacaklarda eðrilik ve yürüme bozukluðu þikâyeti ile polikliniðimize baþvuran ve nütrisyonel rikets tanýsý alan bir olgu sunulmaktadýr.

Nutritional rickets is no longer seen in developed countries however, in developing countries as Turkey it’s an important public health disease. In recent years, the importance of vitamin D prophylaxis has been awared by pediatric clinicians; therefore it has been performed in many countries. In Turkey vitamin D prophylaxis has been used for children between 0-1 years since 2006. Because of this application, the incidence of nutritional rickets was definitely reduced; however nutritional rickets is still an important health problem especially in rural and slum areas. We reported that two and a half year old girl with curved leg and gait disturbance was admitted to our clinic and diagnosed with nutritional rickets.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

Tularemi, F. tularensis’in yol açtýðý, çeþitli klinik formlarý olan zoonotik bir hastalýktýr. Tulareminin özellikle orofaringeal formu üst solunum yolu infeksiyonu belirtileri ve bulgularýyla karýþmakta, ayýrýcý tanýda tularemi düþünülmezse taný ve tedavi süreci uzamaktadýr. Bu yazýmýzda yaklaþýk 2 aydýr olan boyunda þiþlik, aðrý þikâyetleriyle bize baþvuran ve tularemi tanýsý alan bir olgu sunulmaktadýr. Olgumuzda lenf nodlarýnda abse formasyonu geliþmiþ ve 2 kez drene edilmiþtir. Sonuç olarak özellikle baþ ve boyun bölgesindeki lenfadenit ayýrýcý tanýsýnda tularemi de gözönünde bulundurulursa tularemi hastalarýnýn taný ve tedavisinde gecikilmeyeceði ve abse formasyonunun önlenebileceði kanýsýna varýlmýþtýr.

Tularemia is a zoonotic disease that has different clinical manifestations, caused by Francisella tularensis. Oropharyngeal type is usually presented with upper respiratory tract symptoms. So that if not considered in differential diagnosis, treatment of tularemia is prolonged. In this case, we reported that, child with lymphadenopathy in neck for two months has been diagnosed with tularemia. The lymphadenopathy became abcess formation and was drained two times. We concluded that, for the differential diagnosis of lymphadenopathy in neck and head region, tularemia should be considered so it’s possible to treat earlier and to prevent abcess formation.

Makale Özeti | Tam Metin PDF

El enfeksiyonlarý el cerrahisi kliniýine baþvuran hastalarýn önemli bir bölümünü oluþturur. Uygun zamanda taný konulup tedavi edilmezse kýsa sürede yayýlýp kalýcý hasarla sonuçlanabilir. Efllik eden hastalýklar enfeksiyonun daha yaygýn hale gelmesine ve komplikasyon oranýnýn artmasýna sebep olurlar. Yara iyileþmesinin her evresini bozan Diabetes Mellitus varlýðý bu enfeksiyonlarýn seyrini hýzlandýrýr, tedaviyi kýsýtlar ve iyileþme sürecini uzatýr. Kliniðimizde tedavi edilen 3 diyabetik, yaygýn el enfeksiyonu olgusu literatür gözden geçirilerek tartýþýlmýþtýr.

A substantial number of patients admitted to hand surgery clinics suffer from hand infections. These infections can spread and may end up, with permenant damage if they are not diagnosed and treated properly. The existence of comorbidities allow them to spread and increase the risk of complications. Diabetes Mellitus impairing every stage of wound healing, increases clinical symptoms, restrains appropriate management and impede normal healing process of hand infections. Three cases with diabetic, extensive hand infection have been discussed with the literature review.

Makale Özeti | Tam Metin PDF