Glycemic Control and Hypoglycemia Prevalence in Elderly Patients with Type 2 Diabetes Mellitus

INTRODUCTION: Optimal glycemic control is known to reduce the frequency of complications and mortality rates in elderly patients. The aim of this study is to evaluate the glycemic control and hypoglycemia frequency in elderly patients with type 2 diabetes mellitus (T2DM).
METHODS: This single-center cross-sectional study was conducted in the endocrinology and metabolic diseases outpatient clinic. A total of 103 patients with T2DM older than 65 years without psychiatric disorders, end-stage renal disease, cancer and dementia were included in the study. The cognitive and functional status of the patients, their comorbidities and the anti-diabetic drugs they were using were evaluated, and the general health status of the patients (categorized simply as good, moderate, or poor) was determined according to the 2019 Endocrine Society guidelines. The patients were divided into 3 groups according to the HbA1c levels as; overtreated (HbA1c below target value, n=14), optimally controlled (those achieving HbA1c goals, n=36), and undertreated (HbA1c above target values, n=53). Demographic characteristics, frequency of hypoglycemia, antihyperglycemic therapies they used and complications were compared between the groups.
RESULTS: According to glycemic targets, 13.6% of the patients were overtreated, 35% were optimally treated, and 51.4% were undertreated. Diabetic retinopathy was higher and glomerular filtration rate was lower in the overtreated patient group (p<0.05). It has been shown that 39.8% of the patients had a hypoglycemic event in the last 4 weeks. Hypoglycemia was more common in patients with diabetic retinopathy (p<0.01). Although it was not statistically significant, half of the patients who had hypoglycemia were in the undertreatment group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Treatment should be tailored in each visit according to comorbidities, complications, life expectancy, and neurocognitive status of the patients in order to minimize both hypoglycemia and hyperglycemia.

Tip 2 Diabetes Mellitusu Olan Yaşlı Hastalarda Glisemik Kontrol ve Hipoglisemi Sıklığının Değerlendirilmesi

GİRİŞ ve AMAÇ: Yaşlı hastalarda optimal glisemik kontrolün komplikasyon sıklığı ve mortaliteyi azalttığı bilinmektedir. Bu çalışmada son kılavuzların ışığında tedavi altındaki yaşlı diyabetik hastalarda glisemik kontrol ve hipoglisemi sıklığının belirlenmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu tek merkezli kesitsel çalışma, endokrinoloji ve metabolizma hastalıkları polikliniğine başvuran 65 yaş üstü, demansı ve son dönem hastalığı olmayan tip 2 diyabetik hastalarda (n=103) yapılmıştır. Hastaların kognitif ve fonksiyonel durumları, komorbiditeleri, kullanmakta oldukları anti-diyabetik ilaçları sorgulanarak 2019 Endokrin Cemiyeti kılavuzuna göre hastaların genel sağlık durumları (iyi, orta, ya da kötü olarak) belirlenmiştir. Hastalar tedavi altındaki HbA1c düzeylerine göre 3 gruba ayrılmışlardır; fazla tedavi alanlar (HbA1c hedef değerin altında, n=14), optimal kontrol (HbA1c hedeflerini sağlayanlar, n=36), yetersiz tedavi alanlar (HbA1c hedef değerlerin üzerinde, n=53) gruplarına ayrılmıştır. Gruplar arasında demografik özellikler, hipoglisemi sıklığı, kullanmakta oldukları antiglisemik tedaviler, komplikasyonlar karşılaştırılmıştır.
BULGULAR: Glisemik hedeflere göre hastaların %13.6’sının tedavisi fazla, %35’inin tedavisi yeterli, %51.4’ünde ise tedavi yetersiz kalmaktaydı. Fazla tedavi gören hasta grubunda diyabetik retinopati daha fazla ve glomerüler filtrasyon hızı daha düşüktü (p<0.05). Hastaların %39.8’inin son 4 hafta içerisinde hipoglisemik olay geçirdiği gösterilmiştir. Diyabetik retinopatisi olan hastalarda hipoglisemi daha sık görülmüştür (p<0.01). İstatistiksel olarak anlamlılığa ulaşamasada, hipoglisemi geçiren hastaların yarısının yetersiz tedavi alan grupta olduğu saptanmıştır.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Yaşlı popülasyonda diyabet tedavisinin yönetimi sadece HbA1c düzeyi değil, hastaların genel sağlık durumu, komorbiditeleri ve kognitif fonksiyonlarının da göz önüne alınarak yapılması ve hem hipoglisemi, hem de hipergliseminin önlenmesi amaçlanmalıdır.