GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý; Tümefaktif demiyelizan lezyonu(TDL) olan onbir hastanýn ayýrýcý tanýdaki zorluklarýný takip verilerinin eþliðinde sunulmasý ve olasý prognostik faktörlerin özelliklerini ortaya koymaktýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmamýz SBÜ Haydarpaþa Numune Eðitim Araþtýrma Hastanesi’nde; 2000-2020 yýllarý arasýnda en az bir serebral demiyelinizan lezyon (> 2cm) ile baþvuran TDL olan 11 hastanýn prospektif takibi ile klinik, laboratuvar ve radyolojik bilgileri toplanarak retrospektif bir analiz gerçekleþtirildi.
BULGULAR: Hastalarýmýzýn %72,7’si kadýn (n=8), %27,2’si erkek (n=3) idi. Kadýn üstünlüðü (K/E= 2,66) görülmekle birlikte ortalama baþlangýç yaþý 33,45 yýl (min: 18 max: 68) idi. 11 hastanýn 9’unda (%81,8) TDL ilk nörolojik olay ile prezente olurken, 2’sinde (%18,1) MS teþhisi konulduktan sonra TDL geliþti.
Ýlk nörolojik olayý tümefaktif lezyon olan 9 hastanýn 3’ünde Nöromiyelitis Optika(NMO), 2’si Multipl Skleroz(MS), 2’si Akut Dissemine Ensefalomiyelit(ADEM) tanýsý konularak izlendi. Ýki hasta ise monofazik seyirli TDL olarak takibe alýndý. Ortalama takip süresi: 62,16 ay (min: 1 ay, max: 180 ay) idi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: TDL klinik ve radyolojik bulgular ile beyin tümörü dahil diðer lezyonlardan ayýrt edilerek taný konulmasý zordur. Ayrýntýlý anamnez, fizik muayene ve MR görüntüleme, hastalarýn beyin biyopsisine olan ihtiyacýný ortadan kaldýrabilir. Erken teþhis ve agresif immünomodülatör tedaviler, ikinci bir demiyelinizan olayý veya klinik olarak kesin MS'e ilerlemeyi geciktirebilir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Çalýþmamýzda üst gastrointestinal sistem endoskopik deðerlendirmesinde helikobakter pilori enfeksiyonu saptanan ve saptanmayan hastalarda D3 vitamini düzeylerini retrospektif olarak karþýlaþtýrmayý amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþma 01.07.2019-31.03.2021 tarihleri arasýnda üçüncü basamak bir merkezin Çocuk Gastroenteroloji polikliniðinde takip edilen tedaviye dirençli dispeptik yakýnmalarý olan çocuk hastalara yapýlan üst gastrointestinal sistem endoskopisi verileri geriye dönük incelenerek yapýlmýþtýr. Endoskopik biyopsi örneklerinde histopatolojik olarak helikobakter pilori varlýðýna göre iki gruba ayrýlan hastalarýn yaþ, boy,kilo, vücut kitle indeksi deðerleri ile serum vitamin D3 düzeyleri incelendi
BULGULAR: Çalýþmaya üst gastrointestinal sistem endoskopisi yapýlan, 86 çocuk hasta alýndý. Çocuklarýn 58’i (%67,44) kýz iken 28’i (%32,55) erkekti. Üst gastrointestinal sistem endoskopisi yapýlan 43 hastanýn antrum ve korpustan alýnan biyopsi materyallerinin histopatolojik deðerlendirilmesinde 43 hastada (%50.00) helikobakter pilori pozitifliði saptandý. Kýrk üç hastada (%50.00) ise helikobakter pilori saptanmadý. Vücut kitle indeksi deðerleri ortalama; helikobakter pilori pozitif grup için 18,81± 3,86, helikobakter pilori negatif grup için 17,82 ± 3,18 olarak saptandý (t-test p = 0,195). Vitamin D3 düzeyi helikobakter pilori pozitif grupta ortanca olarak 10,00 ng/ml (Çeyrekler-arasý aralýk = 6,00) negatif grupta ortanca 14,00 ng/ml (Çeyrekler-arasý aralýk = 9,30) olarak bulundu. Vitamin D3 düzeylerinde helikobakter pilori pozitif ve helikobakter pilori negatif hasta gruplarý arasýnda istatiksel olarak anlamlý fark bulundu (p = 0.033)
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþmamýz, helikobakter pilori pozitif olan grupta helikobakter pilori negatif olan gruba göre vitamin D3 düzeyleri anlamlý düþük saptandý (p = 0,033). Bu bulgu mukozal hasarýn vitamin D3 emilimini etkileyebileceðini desteklemektedir. Çalýþmamýzda dispeptik yakýnmalarý olan hastalarýn boy standart deviasyon skor ve kilo standart deviasyon skor ortanca deðerleri helikobakter pilori enfeksiyonu olan grupta daha yüksek olduðunu gördük. Bu sonuç boy kýsalýðýnýn geliþiminde birçok deðiþkenin etkili olmasýndan kaynaklanmýþ olabilir. Helikobakter pylori enfeksiyonunda erken teþhis ve tedavi, kronik enfeksiyonun uzun vadeli sonuçlarýný önlemek için önemlidir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Lökosit fonksiyonu iliþkili antijen 1 (LFA-1), lökosit yüzeylerinde eksprese edilir ve hücrelerarasý adezyon molekülleri (ICAM) ile etkileþime girer. LFA-1'in tümörün hayatta kalmasýnda ve büyümesinde rolleri olabileceðinden, rs2230433 varyasyonunun kolorektal kanser üzerindeki etkilerini araþtýrmayý amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmamýza kontrol grubu olarak kanser öyküsü olmayan 67 saðlýklý kiþi ve hasta grubu olarak kolorektal kanser tanýsý konmuþ 100 kiþi dâhil edildi. DNA, kan örneklerinden izole edildi ve polimeraz zincir reaksiyonu (PCR)-restriksiyon fragman uzunluk polimorfizmi (RFLP) yöntemleriyle varyasyon analizi yapýldý. Ýstatistiksel analiz SPSS 22.0 kullanýlarak yapýldý ve p˂0.05 istatistiksel olarak anlamlý kabul edildi.
BULGULAR: LFA-1 rs2230433 genotipleri ve aleller hasta ve kontrol gruplarý arasýnda benzer bulundu. Genotip ile hastalýk riski deðerlendirmesi için allel karþýlaþtýrmalarý arasýnda anlamlý bir fark bulunmadý (p˃0.05).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Sonuçlarýmýz LFA-1'in rs2230433'ün kolorektal kanser ile iliþkili olmadýðýný göstermektedir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Kliniðimizde takip edilen prematüre bebeklerde üç yýl içindeki prematüre retinopatisi görülme sýklýðý, retinopati geliþiminde rol oynayan risk faktörlerinin belirlenmesi, vitre içi ranibizumab tedavisi ve sonuçlarýnýn irdelenmesi amaçlanmýþtýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Doðum haftasý ≤32 hafta ve/veya doðum aðýrlýðý ≤1500 gram olan bebekler ile klinisyen tarafýndan risk taþýdýðý belirlenen bebekler retinopati geliþimi açýsýndan muayene edildi. Doðum haftasý, doðum aðýrlýðý, doðum þekli, cinsiyet, APGAR skorlarý, mekanik ventilasyon ihtiyacý, ≥% 40 oksijen tedavisi, oksijen tedavi süresi, sürfaktan tedavisi, asidoz, hipoksi, sepsis, eritrosit transfüzyonu, intraventriküler kanama, apne ve anemiyi içeren risk faktörleri, prematüre retinopatisi geliþen ve geliþmeyen olgularda karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Bebeklerin doðum haftalarý ortalamasý 30,1±0,24 hafta (23-36 hafta), doðum aðýrlýklarý ortalamasý ise 1362,3 ± 378,6 gram (450-2020 gram) idi. 130 hastanýn 21’inde (%16,2) deðiþik evrelerde prematüre retinopatisi saptandý. Prematüre retinopatisi için taranan tüm hastalarýn sekizi (%6,1) tedaviye ihtiyaç duydu. Evre III retinopati saptanan yedi hastaya (%5,3) vitre içi ranibizumab, Evre IV retinopati saptanan bir hastaya ise hem ranibizumab hem de lazer tedavisi uygulandý. Doðum haftasý ve doðum aðýrlýðý düþüklüðünün (p<0.001), oksijen tedavi süresinin (p<0.001), sürfaktan tedavisi almýþ olmanýn (p=0.002), sepsisin (p<0.001), kan transfüzyonunun (p<0.001),intraventriküler kanama (p=0.019), apne (p<0.001), anemi (p<0.001), hipoksi (p<0.001), asidoz (p<0.001) varlýðýnýn ve APGAR skor düþüklüðünün (p<0.001), prematüre retinopatisi geliþme riskini istatistiksel olarak anlamlý derecede artýrdýðý saptandý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Düþük doðum haftasý ve aðýrlýðý, yüksek konsantrasyonda ve uzun süreli oksijen kullanýmý gibi prematüre retinopatisini artýran risk faktörlerinin uygun yönetimi ile retinopati geliþimi azaltýlabilir. Prematüre retinopatisi tedavisinde net bir öneri olmamasýna karþýn seçilmiþ olgularda intravitreal ranibizumab tedavisinin iyi bir seçenek olabileceði düþünülmektedir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Menopoz yaşýnýn sabit kaldýğý göz önüne alýnacak olursa, kadýnlarýn yaşamlarýnýn büyük bir bölümünü postmenopozal dönemde geçirdikleri açýktýr. Bu dönem östrojen üretiminin de azalmasý ile birlikte birçok metabolik sorunu beraberinde getirir.
Bizim bu çalýþmadaki amacýmýz Ýnsülin direnci olan ve olmayan gruplarda ki BMD’nin FRAX üzerindeki etkinliðini deðerlendirmek. Yeni risk faktörlerinin FRAX tanýmlamadaki yerini araþtýrmak. Böylelikle kýrýk riski olan kadýnlarýnýn erken önlem, teþhis ve tedavisinin saðlanmasýdýr.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Postmenopozal dönemdeki ve öncesinde bozulmuþ glukoz toleransý tanýsý mevcut 68 hasta çalýþmaya dahil edildi. Hastalar rutin biyokimyasal parametreler, kemik mineral yoðunluklarý, kýrýk risk skorlarý ve insülin dirençleri açýsýndan deðerlendirildi.
BULGULAR: Ýnsülin direnci olan grupta (HOMA ≥2.5) HDL kolesterol deðeri diðer gruba göre düþük (p= 0.014), TG düzeyi ise direnç olan grupta yüksek olup anlamlý bulunmuþtur (p<0,0001). Gruplar arasý 25(OH) Vit-D3 deðerleri incelendiðinde istatistiksel olarak anlamlý fark gözlendi (p=0,026), insülin direnci mevcut olan hasta grubundaki D vitamini deðerlerinin düþük olduðu izlendi. Gruplar arasý femur T skor BMD ve lumbar T skor BMD deðerleri incelendiði zaman inslün direnci olan gruptaki hastalarýn kemik yoðunluklarý diðer gruba göre anlamlý olarak yüksek izlendi ( p<0.0001, p=0.039).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Hastalarýn risk faktörlerinin dýþlanmasý, erken menopozal evrede olmasý sebebiyle, gruplar arasýnda kýrýk riski FRAX skorlamasýna göre düþük çýksa da, kemik kalitesi uzun dönemde düþmesi ile bu riskin artacaðý öngörülmektedir. Düþük kemik kalitesine, uzun dönem bozulmuþ glukoza baðlý olarak yavaþlayan kemik döngüsünün ve menapoza baðlý uzun dönem östrojen hormon yetersizliðinin sebep olduðunu düþünmekteyiz. Bu da bize kemik fraktürlerini belirlemede, BMD deðerinin yeterince spesifik ölçüm olmayabileceðini düþündürmektedir. Sonuç olarak; DM veya bozulmuþ glukoz toleransý ile osteoporoz arasýndaki iliþkiyi daha doðru temellere oturtmak, yeni risk faktörlerinin FRAX tanýmlamadaki yerini araþtýrmak, böylelikle kýrýk riski olan kadýnlarýnýn erken önlem, teþhis ve tedavisinin saðlanmak için farklý taný ve takip parametrelerinin de kullanýldýðý, prospektif, geniþ çaplý çalýþmalar yapmak gerekmektedir.

COVID 19 enfeksiyonu, 11 Mart 2020’de Dünya Saðlýk Örgütü tarafýndan “pandemi” ilan edilmesinin ardýndan, dünya saðlýk sisteminin hizmet sunum kapasitesi, COVID 19 un daha çok solunum yolu semptomlarýný içeren hastalar sayesinde aþýldý. Ancak ülkemiz devlet hastanelerinin oluþan bu duruma hýzla adapte olmasý gerekti. Zaten normal þartlarda da, birçok hastane yataklý servisleri, yoðun bakým üniteleri ve palyatif servislerde yatmakta olan yatak basý yaralarý mevcut hastalarýn tedavileri çok zor ve maliyetliydi. Uyum aþamasýnda evde tedavi altýnda olan basý yaralarýnýn, hastaneye mümkün olduðunca az getirilmesi, mümkünse evde tedavilerinin yapýlmasý, hastanede yatan hastalarýn ise yaralarýnýn hýzla kapatýlýp, erken dönemde taburcu edilmesi ve yeni basý yaralarýnýn açýlmasýnýn engellenmesi amaçlandý. Bu konuda, devlet hastaneleri eðitim birimleri tarafýndan, yara bakýmý personelleri, evde bakým servisi personelleri ve evlerde bakýmý üstlenen aile bireylerine eðitimler verildi. Bu zorlu süreçte, enfeksiyona bu denli açýk bu hasta grubu, bu þekilde korunmaya çalýþýldý.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Sitotoksisite testleri, hücre kültürü ve ilaç geliþtirme çalýþmalarýnda sýklýkla kullanýlmaktadýr. Bu testlerin bazýlarý, testlerde kullanýlan kimyasallardan kaynaklanan etkileþimler nedeniyle yanlýþ sonuçlar verebilmektedir. Bu çalýþmada, HCT-116 ve DLD-1 kolorektal kanser hücre hatlarýnda Karadeniz propolisi özü (BSPE) ve kafeik asit fenetil ester (CAPE) kullanýlarak, MTT ve WST-1 testlerinden elde edilen sonuçlarý karþýlaþtýrmayý amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: HCT-116 ve DLD-1 hücreleri, farklý dozlarda CAPE ve BSPE ile muamele edildi. Hücre canlýlýðý, MTT ve WST-1 sitotoksisite testleri ile karþýlaþtýrmalý olarak analiz edildi. Bunu takiben hücre ölümü, akridin oranj/etidyum bromür boyama (AO/EB) ile morfolojik olarak ve Annexin V/7AAD apoptoz saptama yöntemi ile kantitatif olarak incelendi.
BULGULAR: MTT ve WST-1 analizleri, ayný BSPE dozlarýnda her iki hücre hattýnda da farklý canlýlýk deðerleri gösterdi. Bununla birlikte, ayný dozlardaki CAPE muamelesinde iki testin sonuçlarý arasýnda anlamlý bir fark görülmedi. AO/EB boyamasý, BSPE ve CAPE muamelesini takiben gerçekleþen hücre ölümünü doðruladý. Annexin V/7AAD testinden elde edilen tüm sonuçlar, özellikle BSPE muamelesi için WST-1 testinin sonuçlarýyla tutarlýydý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: BSPE'nin sitotoksik etkilerinin belirlenmesinde, WST-1 testi MTT testine göre daha kesin sonuçlar vermiþtir. Bununla birlikte, CAPE'nin sitotoksik etkilerinin belirlenmesinde her iki test de benzer sonuçlar göstermiþtir. Sonuç olarak, BSPE gibi doðal bir ürünün sitotoksisite analizinde, WST-1 testinin MTT testine göre daha güvenilir olduðu ortaya konulmuþtur.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Romatizmal hastalýklarda etkilenen sistemlerden biri de solunum sistemidir. Bu çalýþma romatizmal hastalýklarda görülen akciðer tutulum bulgularý ve solunum fonksiyon testlerini araþtýrmak amacýyla yapýldý.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmaya 2015-2017 tarihleri arasýnda göðüs hastalýklarý bölümünden konsültasyon istenen romatizmal hastalar alýndý. 64 romatoid artrit, 43 ankilozan spondilit, 2 psöriatik artrit, 1 Behçet olmak üzere toplam 110 hasta alýndý. Akciðer grafisi ve yüksek rezolüsyonlu bilgisayarlý tomografideki (HRCT) akciðer tutulum bulgularý, solunum muayene bulgularý ve solunum fonksiyon testleri (SFT) incelendi.
BULGULAR: HRCT bulgularýnda %33,64 normal, %66,36 anormal bulgular izlendi.RA'li hastalarýn %70'inde (n: 45), AS'li hastalarýn %58'inde (n: 25) anormal HRCT bulgularý saptandý. SFT’leri incelendiðinde %50,0 normal, %32,7 restriktif tip solunum bozukluðu, %15,5 miks tip solunum bozukluðu, %1,8 obstruktif solunum bozukluðu görüldü.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Romatizmal hastalýklarla akciðer tutulumu farklý þekillerde görülebilir. HRCT ve SFT pulmoner hastalýðýn yaygýnlýðý ve derecesi hakkýnda bilgi verir. Doðru taný ve tedavide yol gösterir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Önerilmiþ olan kýsýtlý tip Dikkat Eksikliði Hiperaktivite Bozukluðunun (DEHB-S) klinik özellikleri ergenlerde yeterli düzeyde belirlenmemiþtir. DEHB-K’nin Dikkat Eksikliðinin önde geldiði DEHB’den (DEHB-DE) ayrý bir klinik durum olup olmadýðý hala tartýþýlan bir konudur. Bu çalýþmada ergenlerde DEHB-S’nin klinik özelliklerinin tanýmlanmasý ve DEHB-K’nin diðer alt tiplerle karþýlaþtýrýlmasý hedeflenmiþtir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Total olarak DSM-V DEHB tanýsý olan 87 ergen (yaþ ortalamasý: 143 ay, %73.5’i erkek) çalýþmaya alýndý. Aralarýnda DEHB-S’nin de bulunduðu DEHB alt tipleri klinik görüþme, ebeveyn bildirileri ve öðretmen bildirilerine dayanarak belirlendi. Çalýþma ölçümleri Turgay DSM-IV’e dayalý Çocuk ve Ergen Davranýþ Bozukluklarý Tarama ve Derecelendirme Ölçeði (T-DSM-IV-S), Conners Ebeveyn Derecelendirme Ölçeði (CEDÖ) ve Conners Öðretmen Derecelendirme Ölçeði (CÖDÖ-R) oluþturuldu.
BULGULAR: 39 ergende (%44.8) DEHB kombine tip (DEHB/K), 33 (%37.9)’ünde DEHB/DE and 15 (%17.2) had DEHB/S alt tipi olduðu bulundu. Cinsiyet açýsýndan, DEHB/S ve DEHB/DE gruplarý arasýnda fark yoktu. Ebeveyn-derecelendirme ölçeði sonuçlarýna göre; T-DSM-IV-S’nin total, hiperaktivite, davraným problemleri ve karþýt olma skorlarý ve CEDÖ’nün total, hiperaktivite, öðrenim problemleri skorlarý DEHB/DE’de DEHB-S’ya göre daha yüksekti (p<0.05). Öðretmen derecelendirme ölçeklerinde T-DSM-IV-S dikkat eksikliði skorlarý dýþýnda iki grup arasýnda fark yoktu. Çalýþma ölçeklerinden, aralarýnda total ve hiperaktivite skorlarýnýn da bulunduðu, çok sayýda alt skor DEHB-K grubunda DEHB-S grubuna göre daha yüksek olarak bulundu.
TARTIÞMA ve SONUÇ: DEHB-S grubu ile karþýlaþtýrýldýðýnda, DEHB-DE’li ergenler pek çok ebeveyn derecelendirme ölçeði eksternalize davranýþ problemi açýsýndan göre daha yüksek skorlar aldý. Bulgularýmýz DEHB-S ve DEHB-DE’ alt tipleri arasýnda farklarýn büyük oranda DSM belirti kümesi varlýðý ve þiddeti olduðunu düþündürmektedir. Ergenlerde DEHB-S’nýn klinik özelliklerinin belirlenmesi için gelecek çalýþmalara ihtiyaç vardýr.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Lentikülostriat arterler (LSA), orta serebral arter (MCA) ana trunkusundan ayrýlan sayýlarý 6 ile 12 arasýnda deðiþen n.lentiformis, n.kaudatus'un dýþ bölümü, kapsula interna ön bacaðý ile dorsal parçalarýný ve globus pallidus’un bir bölümünü sulayan damarlardýr. LSA enfarktlarý tüm inmlerin yaklaþýk %1-2'sini oluþturur.Biz bu çalýþmada kliniðimizde 2013-2018 tarihleri arasýnda yatarak tedavi görmüþ ve yapýlan tetkikler sonucunda LSA enfarktý tanýsý almýþ 143 hastanýn (68 E, 75 K) demografik verilerini ve tespit edilebilen etyolojik risk faktörlerini paylaþmak istedik.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Ýskemik inme etyolojik sýnýflamasý Trial of Org 10172 in Acute Stroke Treatment (TOAST) sýnýflandýrmasýna göre yapýldý.Internal karotid arterde (ICA) enfarkt alaný ile ilgili olan %50'nin üzerindeki darlýklar anlamlý kabul edildi. Enfarkt lokalizasyonlarý manyetik rezonans görüntüleme (MRI) ile yapýldý. Ýnme aðýrlýðý National Institude of Health Stroke Scale (NIHSS) kullanýlarak sýnýflandýrýldý (hafif: <8, orta: 8-14, aðýr: >14). Prognoz tayini modifiye Rankin Skalasý kullanýlarak yapýldý (iyi prognoz: mRS: 0-2, kötü prognoz: mRS: 3-6).

BULGULAR: Ýnme etyolojisi ile prognoz arasýnda anlamlý farklýlýk tespit edilmedi (p: 0.206). Sigara içme ve kötü erken dönem prognoz arasýnda istatistiki açýdan anlamlý iliþki vardý (p<0.001, rho: 0.458). Tek deðiþkenli analizde kötü erken dönem prognoz ile cinsiyet, yaþ, hipertansiyon, diyabetes mellitus, coroner arter hastalýðý ve hiperkolesterolemi arasýnda anlamlý farklýlýk tespit edilmedi. Kötü erken dönem prognoz gösteren hastalar, baþlangýç NIH ve mRS skorlarý yüksek ve sigara kullanýmý olan hastalardý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: LSA enfarktlarý izole formunda diðer damar alaný tutulumlarýna göre nispeten daha az görülen, etyolojisinde aterotromboz ve/veya embolinin sorumlu tutulduðu klinik tablolardýr. Bu çalýþmada demografik verilerini deðerlendirdiðimiz hastalarýn risk faktörlerinin, oransal daðýlým açýsýndan literatürle benzer þekilde oranlar gösterdiðini tespit ettik.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Ýnsizyonel herni cerrahi tedavisinde greftin yerleþim yerine göre farklý yaklaþýmlar uygulanmaktadýr. Bu yöntemlerin yara yeri komplikasyonlarý ve rekürrens açýsýndan tartýþmalý sonuçlarý bulunmaktadýr. Bu çalýþmada, “onlay” ve “sublay” olarak yerleþtirilen greft kullanýlarak yapýlan açýk insizyonel herni onarýmlarýnýn komplikasyon ve rekürrens açýsýndan karþýlaþtýrýlmasý hedeflenmiþtir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemizde 2 yýllýk retrospektif deðerlendirmede açýk greftli insizyonel herni cerrahisi yapýlan hastalar incelendi. Hastalar polipropilen greftin “onlay” (Grup O, n=27) ve “sublay” (Grup S, n=25) yerleþtirilmesine göre iki gruba ayrýldý. Hastalara ait demografik ve klinik veriler kaydedildi. Postoperatif erken (seroma, hematom, yara enfeksiyonu) ve geç dönem (kronik aðrý, rekürrens) komplikasyonlar gruplar arasýnda karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: Çalýþmada yaþ ortalamasý 60.4 ± 12 yýl olan toplam 52 hasta vardý. Gruplar arasýnda demografik ve klinik özellikler açýsýndan bir fark yoktu (p>0,05). Grup S’deki hastalarýn ortalama ameliyat süresi, Grup O’daki hastalarýn ameliyat süresinden anlamlý olarak daha uzundu (p=0,02). Hastane yatýþ süresi Grup S’de daha uzun olmakla birlikte, iki grup arasýnda hastane yatýþ süresi açýsýndan anlamlý bir fark yoktu (p=0,067). Erken ve geç dönem yara komplikasyonlarý açýsýndan gruplar arasýnda anlamlý bir fark yoktu (p>0,05).

TARTIÞMA ve SONUÇ: “Onlay” ve “sublay” yöntemleri ile yapýlan greftli insizyonel herni onarýmlarý sonrasý erken ve geç dönem yara komplikasyonlarý arasýnda anlamlý bir farklýlýk bulunmamaktadýr. Her iki yöntem de benzer etkinlik ve güvenlik ranlarý dahilinde uygulanabilir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Dermal sinüs traktlarý, cilt ve derin dokular arasýnda yer alan orta hat lezyonlarýdýr. Ciddi komplikasyonlara yol açmadan taný konulmasý önemlidir. Bu çalýşmada, geç taný almýş ve/veya hastaneye geç yatýş nedeniyle intradural / intramedüller abse oluşumuna yol açan 5 spinal dermal sinüs traktý vakasý bildirilmiştir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2010 ile Eylül 2019 arasýnda ameliyat edilen spinal dermal sinüs traktý vakalarý týbbi kayýtlardan incelenmiştir.
BULGULAR: Spinal dermal sinüs traktýna bağlý intradural / intramedüller abse tanýsý alan 5 hasta bulundu. Tüm vakalarýn taný konmamýş ve/veya geç tedavi edilmiş dermal sinüs traktýna sahip hastalar olduğu saptandý.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Dermal sinüs traktý, pediatristlerin ve nöroşirurjenlerin dikkat etmesi gereken önemli patolojilerden biridir. Taný konulamamasý ya da geç konulmasý geri dönüşü olmayan ciddi sorunlara yol açabilir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: COVID-19 için henüz spesifik bir tedavi mevcut olmadýðýndan enfekte vakalarýn hýzlý tespiti ve izolasyonu, enfeksiyonun yayýlým sürecine etki edebilecek en önemli basamaktýr. Çalýþmamýzda hedefimiz, acil serviste deðerlendirdiðimiz olasý/kesin COVID-19 vakalarýna ait öykü, klinik bulgular, initial toraks bilgisayarlý tomografi (BT) bulgularý ve real-time polymerase chain reaBTion (RT-PCR) sonuçlarýný inceleyip bu verilerin kendi içindeki tutarlýlýklarýný deðerlendirmektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalýþma çok merkezli, retrospektif olarak dizayn edilmiþ olup COVID-19 01.04.2020 ile 01.05.2020 tarihleri arasýnda acil serviste deðerlendirilmiþ 18 yaþ ve üstü hastalardan, Türkiye Cumhuriyeti saðlýk bakanlýðý algoritmasýnda belirtilmiþ olan olasý ve kesin COVID-19 vakalarý dahil edilmiþtir. Hastalara ait yaþ, cinsiyet, komorbidite, baþvuru ve temas bilgileri; baþvuru þikayetleri, vital bulgularý, laboratuvar parametreleri, BT bulgularý, servis/yoðun bakým yatýþ durumu, hastanede kalýþ süresi ve vaka ölüm oraný (VÖO) geriye dönük olarak incelendi.
BULGULAR: 687 hastanýn %62,4'ü erkekti, ortalama yaþ 49,7’ydi. Hastalarýn% 49.9'unda en az bir komorbidite vardý. En sýk görülen semptomlar ateþ (%61,6), öksürük (%56,5), nefes darlýðýydý (% 33,2). Hastalarýn% 33.9'unda RT-PCR pozitifliði,% 69.9'unda BT pozitifliði ve% 72.5'inde hem RT-PCR hem de BT pozitifliði vardý. BT'nin duyarlýlýðý 72,5, özgüllüðü%31,5 ve doðruluðu%45,5 idi. En yaygýn BT paterni saf GGO idi (%47,9). VÖO %6 idi ve hem RT-PCR hem de CT pozitif hastalarda anlamlý olarak yüksekti (p = 0.01). Lojistik regresyon analizine göre, erkek cinsiyet (p = 0.037; OR: 0.385; % 95 CI, 0.157–0.943), daha yüksek yaþ (p = 0.000; OR: 1.068;% 95 CI, 1.031–1.106) ve komorbidite varlýðý (p = 0.008; OR: 5.374;% 95 CI, 1.539–7.618) mortalite ile iliþkili bulunmuþtur.
TARTIÞMA ve SONUÇ: RT-PCR ve BT’nin birlikte kullanýmý ve hastalara ait klinik veriler ile desteklenmesinin tanýda temel yol gösterici olduðunu tespit ettik. Hem RT-PCR hem de BT pozitif olan hastalarýmýzda hospitalizasyon süresi, yoðun bakým takip oraný ve VÖO anlamlý derecede artmýþtý. Ayrýca ileri yaþ, erkek cinsiyet ve komorbidite varlýðý durumlarýnýn hasta mortalitesi üzerinde etkili olduðunu tespit ettik.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Mekanik ventilasyon tedavisi genellikle 3.düzey yoðun bakýmlarda sýk uygulanmaktadýr. Hastalarýn bir kýsmý pozitif sývý dengesi, elektrolit dengesizlikleri, uzamýþ mekanik ventilasyon süresi, protein-enerji dengesizlikleri veya yaþ nedeniyle reentübasyona ihtiyaç duyabilirler. Reentübasyon ise yoðun bakýmda morbidite ve mortalitenin artmasýna neden olmaktadýr. Bu nedenle kliniðimizde reentübasyon oranlarýný ve nedenlerini araþtýrdýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 01.06.2018 tarihinden 01.01.2019 tarihine kadar olan 18 aylýk dönemde yoðun bakýma yatan hastalarýn dosyalarýný retrospektif olarak inceledik. Extübasyonu baþarýlý olan hastalarý ve reentübe edilen hastalarý kaydettik.
BULGULAR: Çalýþmaya kriterleri karþýlayan 84 hasta dahil edildi. Hastalarýn 43’ü (%51.2) reentübasyon ve 41’i (%48.8) baþarýlý extübasyon olmak üzere 2 grup altýnda incelenmiþtir. Reentübasyon grubunun yaþ ortalamalarý, apache II deðerleri ve komorbidite oranlarý baþarýlý extübasyon grubundan istatistiksel olarak anlamlý düzeyde daha yüksektir. Reentübasyon grubunda inotrop tedavisi görülme oraný (%48.8), baþarýlý extübasyon grubundan (%14.6) istatistiksel olarak anlamlý düzeyde yüksek bulunmuþtur. Reentübasyon ve baþarýlý extübasyon gruplarý arasýnda aldýðý enerji ve protein miktarý açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý bir farklýlýk bulunmamýþtýr.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Yoðun bakýmda uygulanan mekanik ventilasyon tedavisi genellikle sorunsuz bir þekilde sonlandýrýlmaktadýr. Ancak hastalarýn bir kýsmýnda tekrardan mekanik ventilasyon tedavisine baþlamak gerekebiliyor. Reentübasyon, mekanik ventilasyonun beklenmeyen bir sonucu olarak karþýmýza çýkabilmekte ve yoðun bakýmda mortaliteyi artýrabilmektedir. Reentübasyon-mortalite iliþkisi birçok çalýþmada gösterilmiþtir. Yaptýðýmýz çalýþmada reentübe olan hastalarda mortalite oranýnýn yaklaþýk 2 kat daha fazla olduðunu tespit ettik. Bu nedenle hastalarýn extübasyonu planlanýrken solunum desteðine neden olan esas problem düzeltildikten sonra reentübasyona neden olabilecek diðer risk faktörlerinin gözden geçirilmesi olasý bir reentübasyon riskini azaltacaktýr.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý araç içi fayton kazalarýnýn travmatik sonuçlarýnýn deðerlendirilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþma retrospektif, gözlemsel bir araþtýrmadýr. Üçüncü basamak bir üniversite hastanesinde, 2011-2019 yýllarý arasýnda 8 yýllýk dönemde, acil servise fayton kazalarý nedeniyle baþvuran hastalar çalýþmaya dahil edilmiþtir. Veriler hastane otomasyon sisteminden iki defa taranmýþtýr. Dahil edilme kriterlerini karþýlayan, dýþlanma kriterlerini karþýlamayan hastalar çalýþmaya alýnmýþtýr. Hastalarýn demografik verileri ve yaralanma bölgeleri çalýþmada incelenmiþtir. Ýstatistiksel anlamlýlýk p<0.05 olarak kabul edildi.
BULGULAR: Çalýþma 52 kadýn cinsiyetinde, 72 erkek cinsiyetinde, 124 hasta ile çalýþma yürütüldü. Mortalite 35(%28.2) hastada görüldü. Ex olgularda nazal, subdural, epidural, intraparankimal, kafa kemik kýrýðý, barsak perforasyonu, batýn içi serbest mai, pelvis, femur, pnömotoraks, hemotoraks, kot fraktürü ve yumuþak doku yaralanmasý yüzdelerinin sað olgulardan daha yüksek olduðu saptandý. (p<0.05).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Fayton kazalarý ölümcül sonuçlara sebep olabilen ciddi yaralanmaladýr. Araç içine entegre güvenlik önlemlerinin arttýrýlmasý ile bu kazalardaki mortalite oranlarý düþürülebilinir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: D vitamini; yaðda eriyen vitaminler arasýnda yer almakta olup ayný zamanda endojen olarak sentezlendikleri için hormon olan bir grup steroldür. Kalsiyum, fosfor metabolizmasý ve kemik mineralizasyonu üzerine etkisi vardýr ve ayný zamanda genel saðlýk ve iyilik hali için de çok önemlidir. D vitamini düzeyini deðerlendirmek için 25-Hidroksi vitamin D (25-OH D) düzeyine bakýlmalýdýr. Çalýþmanýn amacý hastanemize baþvuran yaygýn vücut aðrýlarý olan hastalarda D vitamini eksikliði olup olmadýðýný belirlemek ve yaþ ile cinsiyete göre 25-OH D düzeyleri arasýndaki farký tespit etmekti.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 01.04.2018–30.11.2018 tarihleri arasýnda hastanemiz uzman aile hekimliði polikliniðine baþvuran hastalardan 25-OH D vitamini düzeyi çalýþýlanlar retrospektif olarak incelendi. Araþtýrmaya katýlan yaygýn vücut aðrýsý olan hastalar (n=473) yaþ gruplarýna ve cinsiyete göre sýnýflandýrýldý. Ýstatistiksel analizler için Number Cruncher Statistical System 2007 (Kaysville, Utah) programý kullanýldý.
BULGULAR: Olgularýn %13,5’inde (n=64) ciddi vitamin D eksikliði, %51,6’sýnda (n=244) vitamin D eksikliði, %26,9’unda (n=127) vitamin D yetersizliði görülmüþtür. Cinsiyete göre D vitamini ölçümleri arasýnda istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk saptanmýþ ve kadýnlarýn ölçümleri erkeklerden düþük bulunmuþtur (p=0,001; p<0,01). Yaþ açýsýndan gruplar arasý anlamlý farklýlýk saptanmadý (r: 0,051; p=0,271; p>0,05).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Yaygýn vücut aðrýsý þikayeti olan 473 hastanýn ortalama 25-OH D düzeyleri 30 ng/ml’in altýnda bulundu. Bu durumun güneþ ýþýðýndan yeterli düzeyde faydalanmama ve diyetsel faktörlerle iliþkili olacaðý düþünülerek, kiþilere D vitamini takviyesi yapýlmasý uygundur.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþmanýn amacý Guillain-Barré Sendromu (GBS) tanýsýnda tedavi öncesi nötrofil lenfosit oraný (NLR) ve trombosit lenfosit oraný (PLR) ve monosit lenfosit oraný (MLR) 'nýn prognostik deðerini belirlemekti.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu retrospektif çalýþmada toplam 98 GBS hastasý ve 101 saðlýklý kontrol (HC) vardý.
BULGULAR: Çalýþmamýz GBS hastalarýnda HC ile karþýlaþtýrýldýðýnda daha yüksek düzeyde NLR, PLR ve MLR olduðunu gösterdi (sýrasýyla p <0.001, p <0.001, p <0.001). Alýcý iþletim karakteristiði analizini (ROC) kullanarak NLR, PLR ve MLR'nin GBS hastalýðý tahminindeki etkinliðini araþtýrdýk. NLR eðri altýndaki en yüksek alana (AUC) sahipti (0.912,% 95 CI, 0.870 ila 0.954), ardýndan MLR ve PLR (sýrasýyla AUC = 0.811, 0.753) gelmekteydi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: NLR, PLR ve MLR, GBS hastalarý için potansiyel bir inflamatuar biyobelirteç olarak düþünülebilir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Diyabet kýlavuzlarý özellikle çocukluk çaðý baþlangýçlý Tip 1 diyabette (T1D) otoimmün tiroid hastalýðý (OÝT) ve çölyak hastalýðý taramasý önermektedir. Bu konudaki kanýtlar zayýf (uzman düzeyinde) olmakla birlikle eriþkin baþlangýçlý T1D'te veriler daha kýsýtlýdýr. Bu çalýþmanýn amacý, çocukluk çaðý ve eriþkin baþlangýçlý T1D'li hastalarda eþlik eden OH'lerin prevalansýný belirlemek, OH'lerin daðýlýmýný T2D olan hastalarla karþýlaþtýrmaktýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Tek bir merkezde takip edilen ardýþýk 1594 yetiþkin diyabet hastasýnýn %22'sinde (n=351) T1D mevcuttu. T1D'li hastalar otoimmün tiroid hastalýðý, pernisiyöz anemi, vitiligo, çölyak, Addison ve diðer organa özgü/sistemik otoimmün/inflamatuar hastalýklar için tarandý.
T1D olan bireylerdeki OH'lerin daðýlýmýný karþýlaþtýrmak için otoimmünitesi olduðu bilinen 50 T2D hastasý çalýþmaya dahil edildi. Ayrýca glisemik kontrol düzeyi ve komplikasyonlarýn daðýlýmý deðerlendirildi.
BULGULAR: Otoimmün hastalýk prevalansý T1D'de %26.2 idi ve kadýnlar erkeklerden daha fazla etkileniyordu. Otoimmün tiroid hastalýðý en yaygýn görülen OH olup, bunu pernisiyöz anemi, vitiligo, çölyak ve erken gonadal yetmezlik izledi. Hastalarýn %60'ýnýn üzerinde tek OH mevcutken (çoðunlukla otoimmün tiroid hastalýðý; T1D %83,6, T2D %68,6), %20'den fazla hastada iki adet eþlik eden OH vardý. T1D olan hastalarýn %8.2'sinde üç adet eþlik eden OH mmevcuttu. Otoimmün tiroid hastalarýnýn çoðunda Hashimoto tiroiditi ve/veya hipotiroidi mevcutken, sadece %12'sinde Graves hastalýðý vardý (T1D %10.9 ve T2D %14). T1D kadýnlarda pernisiyöz anemi (%22.8), vitiligo (%9.8) ve çölyak (%8.7) otoimmün tiroid hastalýðýna eþlik eden en sýk komorbiditelerdi. Otoimmün hastalýk, hastalýk baþlangýç zaman glisemik kontrol, ve komplikasyon oranlarý arasýnda anlamlý bir fark saptanmamýþtýr.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Otoimmün tiroid hastalýðý taramasý, çocukluk çaðý baþlangýçlý T1D önerildiði gibi eriþkin baþlangýçlý T1D'nin rutin programýnda da düþünülmelidir. Ayrýca, T1D'li kadýnlar eþlik edebilecek pernisiyöz anemi, vitiligo ve çölyak hastalýðý için deðerlendirilmelidir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Korpus kallosum agenezisi çeþitli faktörler dolayýsýyla komissural liflerin orta hattý geçemediði, arkaya doðru ilerleyen kör bir bandýn meydana geldiði doðumsal bir olgudur. Bu olgu sonucunda bireylerde farklý etkilenimler söz konusu olmakta ve deðiþken performanslar sergilenmektedir. Bu çalýþmanýn amacý dil ve konuþma alanýnda sýklýkla karþýlaþýlmayan bir korpus kallozum agenezisi vakasý hakkýnda deðerlendirmeye ve süregelen bir müdahale sürecine yönelik bilgi sunmaktýr.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþmada 42 aylýk bir katýlýmcýnýn TEDÝL ve TÝGE dil ve konuþma deðerlendirmesi yapýlmýþ, ardýndan 18 haftalýk dil ve konuþma terapisi sonrasýnda sonuçlar tekrar incelenmiþtir.
BULGULAR: Vakanýn terapi sürecinin baþlarýnda en fazla 5-6 sözcük üretimi gerçekleþtirebiliyorken, 18-seanslýk terapi sonrasýnda sözcük sayýsýnýn 20-25 civarýna yükseldiði görülmüþtür. Ayrýca, vakanýn istediði nesneyi jest kullanarak belirtmeye, sözel ve motor taklitleri yavaþ yavaþ gerçekleþtirmeye baþladýðý ifade edilmiþ, bazý durumlarda ikili sözcük kombinasyonlarýný ürettiði ve aðlama, vurma gibi davranýþ problemlerinin azaldýðý gözlenmiþtir.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþmada alanyazýnda yer alan çalýþmalara benzer sonuçlara eriþilmiþ; vakanýn yaþýtlarýna göre geliþimsel geriliðinin olduðu, kronolojik yaþýna uygun bir dil geliþimi sergilemediði görülmüþtür.KKA olgularýnda dil ve konuþma terapisinin etkinliðine yönelik çok fazla çalýþma bulunmamasýna raðmen, gerekli ve zamanýnda interdisipliner bir müdahale ile taný almýþ olan bireyin söz konusu defisitlerini kompanse edecek becerilerin öðretilebileceði savunulmaktadýr.

Yenidoðanda Batýn içi Kitle: Konjenital Mezoblastik Nefroma

Ýnvaziv fungal enfeksiyonlar (ÝFE), özellikle hematolojik maligniteli ve immün yetmezliði bulunan hastalarda önemli bir morbidite ve mortalite nedenidir. Bu hasta grubunda ÝFE etkeni olarak en sýk Aspergillus cinsi küf mantarlarý saptanmakla birlikte, son yýllarda nadir rastlanan küflerin de etken olabileceði çeþitli yayýnlarda bildirilmiþtir. Bu raporda akut miyeloid lösemi (AML) tanýsý ile remisyon indüksiyon kemoterapisi alan 80 yaþýnda erkek hastada posakonazol (POS) profilaksisini takiben Liposomal Amfoterisin B (LAmB) ile tedavi sýrasýnda, Spiromastix cinsi küf mantarýna baðlý geliþen ve vorikonazol (VOR) ile baþarýlý bir þekilde tedavi edilen invaziv pulmoner fungal enfeksiyon olgusu sunulmaktadýr. Günümüze kadar literatürde Spiromastix cinsi küf mantarýnýn etken olarak izole edildiði iki olgu bildirilmiþ olup, bizim olgumuzda Türkiye’den bildirilen ilk olgu olma özelliðini taþýmaktadýr.